Dag 29 – Zomercursus Pools in Polen – Voor mij is het veel waardevoller als de taxichauffeur in Lodz, de winkelier waar ik de brillenkoker kocht en de kassière van het poppenhuismuseum stuk voor stuk zeggen: “Pani mówi świetnie po polsku.”

Inmiddels tel ik geen dagen meer af, maar uren tot ik weer bij de liefste man van de wereld ben en mijn jongste dochter mag begroeten, die ik een jaar lang alleen maar via internet gesproken heb. Gisteren gaf ik al aan dat ik hier klaar was. Toch ging vandaag het fototoestel weer mee, want gisteren had ik iedere keer als ik een foto wilde maken een auto van een pakketdienst in beeld. Het leek wel een achtervolging. En ik kreeg er geen spijt van dat ik mijn camera mee had. Vorige week ging ik terug naar het Lazienkipark om de mooie posters te fotograferen. Die hingen er niet meer. Vandaag bleken diezelfde posters inmiddels in de hal van de universiteitsbibliotheek te hangen. En eigenlijk leek het de hele week wel alsof ik voor alles een tweede kans kreeg: Zo liep ik op mijn spijbelmarkt de markt mis, maar moest ik zaterdag vier uur op de bus wachten nabij een markt. Toen ik pierogi met blauwe kaas bestelde was het op, maar gisteren in de pauze heb ik ze alsnog gegeten. Ik ben in het eerste weekend niet meegegaan met de rondleiding over Joden in Warschau. Dat heb ik vanmiddag nog kunnen doen en ik had nog één tramkaartje over. Daar ben ik vervolgens mee naar het poppenhuismuseum gereden. Ook kwam ik begin deze week nog langs het hoofdkwartier van de Gestapo, maar ik was te moe om uit te stappen. Eigen schuld, dikke bult. Als ik vanavond nog een bakje witte aalbessen kan scoren heb ik werkelijk alles gedaan wat ik wilde doen. Ik ben zelfs geslaagd voor het laatste souvenirtje: een brillenkoker met folkloristische print voor mijn moeder.

 

Maar op dit soort verhalen zit niemand te wachten. Vanochtend was de laatste les en dat leek een les als alle anderen. We leerden niet alleen de alternatie van de bijvoeglijke naamwoorden in de eerste naamval meervoud, maar ook goed kiezen tussen cały, cała, całe en wszystkie. Na dat laatste gebruik je meervoud, bij de eerste drie een zelfstandig naamwoord in het Engels. Na de pauze ging ineens het gas erop, of beter gezegd de stof, de verschillende uitgangen van de vocativus = 7e naamval werd afgeraffeld. Vervolgens volgden er excuses, omdat er niet meer nader ingegaan werd op de verbuigingen van de getallen tot vier. Reden van het afraffelen bleek een samenzijn op het dakterras te zijn, waar een groepsfoto werd gemaakt en waar we de docentes bloemen konden overhandigen, waarvoor gisteren geld was ingezameld.

 

Daarna volgde het officiële deel in de tuin van de bibliotheek. Een aantal leerlingen werd naar voren gehaald in verband met bijzondere prestaties, gevolgd door heel veel dankwoorden. Toen was het tijd voor de polonaise, die we  maar liefst twee keer moesten dansen en die heel veel publiek ( en ook pers) trok. De preses sloot daarna deze 62e versie van de summerschool en we gingen in groepen uiteen, waarna we van onze docente ons certificaat ontvingen. Natuurlijk was ik erg benieuwd, hoe ze het voor mij gingen oplossen. Ik had immers maar een score van 43%. Ik had ook niet verwacht dat ik mij in minder dan vier weken tijd het B2-niveau eigen gemaakt zou hebben. De oplossing was best elegant. Ik kreeg een certificaat met daarop de vermelding van een lager niveau. Op mijn cijferlijst stond een 4. Dat is even wennen, maar als je weet dat de schaal van 1 tot 5 loopt, valt dat wel weer mee. Alleen moet je dat soort dingen in Nederland weer uitleggen, tenminste als je niet zo stom doet als ik. Om het certificaat niet te vouwen had ik het in mijn programmaboekje gestopt. Alleen, toen ik vanavond mijn kamer opruimde heb ik heel veel weggegooid. Ook het programmaboekje. Oeps! Eigenlijk lig ik daar niet wakker van. Voor mij is het veel waardevoller als de taxichauffeur in Lodz, de winkelier waar ik de brillenkoker kocht en de kassière van het poppenhuismuseum stuk voor stuk zeggen: "Pani mówi świetnie po polsku."