Dag 24 – Zomercursus Pools in Polen – Ik besluit een dag te spijbelen, om mijn things-to-do-lijst in te korten.

  Al bij mijn bezoek aan de dierentuin realiseerde ik mij dat ik misschien buiten de schoolbanken meer leer dan op de universiteit. Met twee poortjes naast elkaar met de opschriften Wejście en Wyjście met bij de eerste poort een kaartjescontroleur, snap je vanzelf dat Wejście ingang is en Wyjście uitgang. En dan hoef je in de dierentuin echt niet de bordjes helemaal te spellen, maar die eerste woorden, de namen van de dieren, zijn goed voor je woordenschat.

Zo gaat het ook in musea. De beste musea zijn de musea waar in het Engels hooguit don't touch staat. Je bent dan gedwongen je informatie uit de Poolse tekst te halen. Hoe kleiner het museum, hoe groter de kans dat dat lukt. Terwijl mijn vriend in Nederland is begonnen met het aftellen van de laatste week, is bij mij de paniek toegeslagen. Ik wil nog zoveel doen hier. Dat past nooit in één week. Ik besluit een dag te spijbelen, om mijn things-to-do-lijst in te korten. Er staan ook een aantal musea op. Nu hebben de meeste musea in Polen een gratis dacht en ik heb zorgvuldig uitgezocht welk museum wanneer gratis toegankelijk is. Voor de meeste musea is dat donderdag. Daarom besluit ik donderdag niet naar de uni te gaan, maar een dagje de toerist te spelen in Warschau. Diep in mijn hart vind ik dat ik dat zelf mag beslissen. Dit is toch eigenlijk mijn vakantie? De dag na terugkomst is mijn eerste werkdag al weer. Ik heb nog wel het fatsoen om het mijn docente ta laten weten en vervolgens trek ik er met mijn fotocamera op mijn buik op uit.

Om niet te veel tijd te verliezen met kris-kras door Warschau trekken, heb ik gisteravond een route uitgestippeld. Alhoewel ik van mezelf mag uitslapen, zit ik zozeer in een ritme, dat ik gewoon om zeven uur wakker wordt. Mijn eerste doel is de markt. Ik koop een dagkaart voor het ov. Dat gaat wat lastig. De zon schijnt op de kaartjesautomaat, waardoor ik het scherm van de pinautomaat niet kan lezen. Ik zoek een geldautomaat op, scoor 100 ZL, wat de kaartjesautomaat niet accepteert. Contant betalen kan alleen met biljetten van 10 en 20 ZL of munt geld. Maar veertig minuten later zit ik dan toch echt in de tram naar het plein van de Invaliden. Het is nog even spannend, of daar echt markt is. Volgens mijn docente wordt de markt codienne = dagelijks gehouden, maar volgens internet is het een zaterdagse weekmarkt. Internet blijkt gelijk te hebben, maar ik kom in een prachtig park terecht met veel hoogteverschillen en oude muren. Dat maakt alles goed.

Mijn volgende stop is de boekhandel van Edugaleria. Ooit ben ik hier in Gdynia bij toeval op gestoten, maar er is ook een filiaal in Warschau. Deze boekhandel is gespecialiseerd in taalboeken en ik heb een aardig boodschappenlijstje. https://edugaleria.pl/wyszukiwarka/szukaj/k/nauka_jezykow/pozostale_jezyki/175?na_stronie=120&strona=2 Ik reis met de tram door naar het Winsonaplein en slaag zo goed dat mijn banksaldo ontoereikend lijkt. Gelukkig krijg ik korting als ik een factuur op naam van een bedrijf laat maken en kruip ik door het oog van de naald. Ik vraag naar de bushalte van lijn 44.  Omstandig wordt mij uitgelegd dat alle buslijnen een nummer boven de 100 hebben. Oh ja? De boekhandel ligt recht tegenover de halte van lijn 44. De nummers onder de 100 zijn spitslijnen. De Polen, of moet ik zeggen de Warschauers kennen hun eigen stad niet. Bij het Neonmuseum wisten maar liefst drie mensen, waaronder de plaatselijke winkelier niet waar het Neonmuseum was, terwijl het maar twee haltes verderop lag en vanochtend vroeg ik naar de markt en kreeg ik ook de reactie: "Nie wiem"= Ik weet het niet. Dit ging over minder dan 200 meter!

Omdat het geen spits meer is reis ik met een overstap naar het gevangenismuseum, vlak bij het Polin, of te wel vlak bij het studentenhuis. Zo kan ik meteen de tas met boeken droppen. Het gevangenismuseum is maar klein, maar trek er toch maar wat tijd voor uit. Binnen hangen veel mooie tekeningen, maar ook gedichten aan de muur. Die zijn de moeite van het lezen waard ! De gevangenis is in de 19e eeuw gebouwd en tijdens WOII door de Gestapo gebouwd.

Vervolgens reis ik voor de vierde keer terug naar Lazienki. Hier was ik van de week 's avonds geweest om posters te fotograferen, die bij mijn eerste bezoek aan het park de hekken sierden. Alleen hingen ze er niet meer. Ze waren vervangen door informatieborden over The army of hope van Generaal Anderson. Ik bezoek het paleis op het eiland en huur een audioguide. Daarmee scherm ik mij af van de vele schoolklassen, die met een oorverdovend kabaal door het gebouw trekken. Het is veel pracht en praal, maar bedacht door iemand, die van de natuur houdt. De natuur vind je ook buiten in de vorm van een prachtige orangerie en eekhoorntjes, die tot mijn verbazing uit de handen van de bezoekers eten.

Mijn volgende stop had het hoofdkwartier van de Gestapo in Warschau moeten zijn. Toen ik e.e.a. gisteren uitzocht, lag het nog vlak bij het Lazienkipark, maar nu volgens Google een uur reizen is. Als ik later bij Costa Coffee, het Poolse broertje van Starbucks achter een koffie met munt en chocolade zit, ligt het weer bij het Lazienkipark. Hoe dan ook, ik laat het op mijn things-to-do-lijstje staan. Mijn maag rammelt. Ik zoek een melkbar op en neem daarvandaan de tram naar het museum van Praag.

In 2016 heeft het Polin de prijs van museum van het jaar gekregen, maar wat mij betreft had die naar dit museum moeten gaan. Allereerst zijn de suppoosten extreem vriendelijk en behulpzaam. Zo heb ik het nog niet eerder meegemaakt. Daarnaast is het materiaal op een originele aansprekende manier gepresenteerd. In de eerste zaal maak je een virtuele wandeling door het Praag van twee eeuwen gelden, met behulp van een maquette. In een volgende zaal hangen foto's van het huidige Praag over foto's van hoe het vroeger was. Je mag aan de foto's zitten. Als je de nieuwe foto's wegklapt, zie je de oude situatie. Het is even wennen, maar zo zit de rest van het museum in elkaar. Dozen met foto's op plankjes, per thema gesorteerd, die je in je hand mag nemen. Molens met foto's, die je om mag draaien voor nadere uitleg. Overal aan mogen komen is even wennen, maar ik vind het intrigerend. Dat het museum op dit adres zit, is geen toeval. Een oud gebedshuis met niet-gerestaureerde fresco's maakt deel uit van het museum. In het gebedshuis is een fotoreportage te zien, die benadrukt hoe kleurig Praag is. Ik ben de dochter van een fotograaf en ik heb geleerd om professioneel naar een foto te kijken, maar dit is wel heel mooi. Met een heel positief beeld van Praag verlaat ik het museum.  Ik schiet nog net voor vieren binnen bij de naastgelegen bazar, waar men al opruimt. In Warschau is een straat (Al. Jan Pawel II), waar alleen maar bruidsjaponnen worden verkocht, maar hier worden ze zelfs in grote hoeveelheden op de markt aangeboden. Ik kijk nergens meer van op.

Terug naar de oude stad. Op donderdag is het museum van Warschau op de markt tot acht uur 's avonds open. Dit vind ik een must, maar er wordt al direct in de eerste zaal heel veel statistische informatie aangeboden en mijn hoofd kan het na vier musea niet meer aan. Alleen de zaal met moderne schilderijen vind ik echt de moeite waard. Ik wil naar huis, maar ik snap niets van de routing van dit museum en het duurt even, voor ik weer buiten sta. Bij de bushalte koop ik een hotdog en Pools witbier. Ineens doen mijn benen zeer en sleep ik me naar huis. Ik blijk een enorme bloedblaar te hebben. Vreemd. Voor vertrek heb ik geïnvesteerd in een paar stevige sandalen, die zo lekker zitten dat ik ze ook nog in een andere kleur ga bestellen.

Omdat ik vanochtend niet op de markt geweest ben, wil ik naar de targ w noce = nachtmarkt. (Ja, ik zei het al eerder, Warschau leeft 's nachts).  Er hangt echter een bijzondere, nog net niet grimmige sfeer in de stad. Vroeger woonde ik tegenover het Ajax-stadion. Als ik me moest legitimeren om bij mijn eigen huis te komen, wist ik wel hoe laat het was. Kans op explosie. Ik proef het hier ook. Mensen in rood-witte kledij en mensen in zwart-wit. Ik ga het niet opzoeken. De bloedblaar sterkt mij in mijn besluit. Ik blijf thuis en ga mijn aantekeningen uitwerken.