Dag 23 – Zomercursus Pools in Polen – Het plan valt in goede aarde en vrij vroeg op de avond zitten we met z’n zevenen drie meter pizza weg te werken.

  Terwijl mij via nu.nl de berichten over de zomerse dag bereiken, loop ik onder een paraplu naar de universiteit. Onderweg loop ik even een winkel binnen om naar een leren tas te kijken. Die zal toch wel waterdicht zijn, hoop ik. Hij is mooi, maar ligt boven mijn budget, dus hij staat nog steeds iedere dag naar me te lachen in de etalage.

We vervolgen de tekstworkshop. Het Pools heeft zowaar ook nog een makkelijk stukje grammatica, zeg maar het tegenwoordig deelwoord. Het wordt de evenknie van I'm eating to genoemd. Voor het eerst heb ik een oefening helemaal zonder fouten gemaakt. Dat geeft de burger moed! Aansluitend hebben we dansles, onder leiding van een choreografe. Maar de opkomst is zo groot dat ze helemaal in verwarring is gebracht en haar organisatietalent haar volledig in de steek laat. Dat lijkt me een slechte combinatie, choreografe en geen overzicht kunnen houden. Als ze eindelijk heeft bedacht dat ze 180 studenten dan maar in vier groepen moet verdelen, zijn we twintig minuten verder. Dan wordt ze geplaagd door de volgende ramp. De muziekinstallatie weigert dienst. De dansles wordt een soort zwemles op het droge. Mijn danspartner heet Richard en komt uit Litouwen. We staan opgesteld achter twee hele kleine Japannertjes en dat vormt echt een probleem als zij een tunnel moeten maken en wij er onderdoor moeten. Later komen we achter een ander tweetal terecht. Dat past beter. Tegelijk roepen we "lepiej" = beter.

Inmiddels zijn er twee stelletjes in de groep. Het ene stel wordt gevormd door twee dames, die samen aangekomen zijn en zo aan elkaar vast zitten dat ik eerst dacht dat de ene slechtziend was en de ander haar stuurde. Het andere stel is een Duits-Engelse combinatie. Dat mag het thuisfront vast niet weten. Deze Duitse meneer ging Pools leren, omdat hij in Duitsland een Duitse vriendin heeft.

Inmiddels heb ik iemand gevonden, die met mij mee wil om een meter pizza te eten. Het is iemand uit het Duitse groepje,  waar ik altijd mee lunch. Op het laatste moment stelt hij voor ook de anderen mee te vragen. Het plan valt in goede aarde en vrij vroeg op de avond zitten we met z'n zevenen drie meter pizza weg te werken. Binnen is het leuk ingericht met allerlei neon-reclames. Helaas vallen daardoor de foto's allemaal heel blauw uit. Na een gezellig etentje is het nog zo vroeg dat een bezoekje aan het Marie Curie museum in haar geboortehuis nog lukt. Marie Curie wordt hier trouwens heel consequent bij haar meisjesnaam genoemd. Het is een klein museum, maar wat veel belangrijker is: droog. Voor het eerst staan er bij de uitgestalde voorwerpen ook bordjes in het Frans. Het is een interessante dame, waar Warschau trots op mag zijn. Omgekeerd was zij er trots op dat ze uit Warschau kwam. Iedere toespraak, die ze hield begon ze met: "Urodziłam sie w Warszawie" = Ik ben geboren in Warschau. Overigens is ze net als haar man in 1995 in het Pantheon in Frankrijk herbegraven.

Wat ook heerlijk droog is, zijn winkelcentra. Met (te veel) geld in mijn portmonetka ga ik winkelen. Hier is iets in de mode, wat ik graag wil hebben, maar ik in Nederland al een tijd niet gezien heb: de overhemdjurk. - Of heb ik weer niet opgelet?- In het eerste winkelcentrum vind ik niets van mijn gading, maar in het volgende slaag ik volkomen naar mijn zin. Overigens wemelt het hier van de winkeltjes waar ze van alles maar één rozmiar (= maat) hebben. Je ziet het niet en je verwacht het niet, maar dit is geïmporteerde tweedehands kleding. De nowy towar wordt lang van te voren aangekondigd en op die dag is het extreem druk in dat soort winkeltjes. In de winkelcentra vind je de bekende namen als New Yorker, H&M, C&A en mijn favoriet Prefered.

Het is maar goed dat kleine maten hier gangbaar zijn en je voor reguliere Nederlandse maten moet je hier echt even door  zoeken. Dat scheelt in je portemonnee! Ook schaf ik her en der vast een souvenirtje voor mijn kinderen aan. Het is maar goed dat ik een tweede koffer heb gekocht, toen in Torun de rits van mijn tas kapot ging. Ruimte genoeg. Het fijne van reizen met de trein is dat er niemand op het gewicht van je bagage let. Dat is alleen een probleem als je vaak moet overstappen.